وفات حضرت خدیجه سلام الله علیها، بزرگ بانوی اسلام تسلیت باد.

دیشب که شب وفات بود یکی از شبکه های تلویزیون که مخاطب زیادی هم دارد، با اینکه این شب را تسلیت گفت، اما در ادامه برنامه ای را پخش کرد که آهنگی بسیار شاد داشت.

پس این تسلیت باید همراه باشد با احترام به چنین شخصیتی.

همه ما مسلمانیم و در کشوری مسلمان زندگی می کنیم. بعید است ایشان را به اندازه داستان کوچکی نشناسیم.

در نتیجه از تلویزیون، هر چند به اندازه یک شبکه، اما پر مخاطب، چنین چیزی بعید و دور از انتظار است. چرا که تبلیغ در هر امری چه فروش کالا ، چه عرضه فرهنگ و اعتقادات خیلی مؤثر است.

پس اگر در زمینه قدر و منزلت این بانوی بزرگ هم تبلیغ شود و یا حداقل احترام سالروز وفات نگه داشته شود، قطعا کوچک و بزرگ و حتی یک کودک می فهمد که این شب و روز یک روز ویژه است، نه اینکه یک شبکه چنین عمل کند و بعد لازم باشد مادر به بچه اش بگوید شبکه را عوض کن، امشب رحلت یا شهادت انسان بزرگی است، و بعد تازه کودک بگوید چرا اینها آهنگ شاد گذاشته اند؟ آنجاست که لازم است مادر یا پدر توضیح  دهد، حضرت خدیجه خیلی انسان بزرگ و شریفی است، آن قدر که از ثروتمندترین مردم قریش و از تاجران بزرگ آن زمان بود. و تمام ثروتش را در راه پیشبرد اهداف اسلام و در راه دین پیامبر خدا حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله وسلّم) خرج کرد و ایشان همسر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) و مادر بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و اولین زنی است که به دین اسلام مشرّف شد. پس همینطور که در بسیاری موارد صدا و سیما تبلیغات وسیعی دارد. در شناساندن و اهمیت و ارزش به قدر و شأن ایشان حداقل سالی یک بار تلاش کند و رعایت شأن ایشان را بکند تا این تناقضات در ذهن کودک ایجاد  نشود. که چرا پس تلویزیون برنامه شاد پخش می کند؟

این را بگویم شاید پدر و مادر بتواند روی فرزندش اثر بگذارد، اما تا حدود زیادی می توان گفت: امروزه تأثیر رسانه ها بیشتر از والدین است.

همیشه فکر می کردم این جمله از امام خمینی (ره) است. تا همین چند هفته این تصور من بود، البته شاید بگویم اکثریت جامعه این تصور را دارند، چرا که هرجا پوستر یا عکسی از این جمله بود، همراه با عکس امام (ره) بود.

اما در یک جلسه که حدود هفته قبل شرکت داشتم، استاد آن جلسه گفتند: این جمله از امام خمینی نیست بلکه ،در واقع امام (ره) در صحیفه خودشان اینگونه فرمودند که : «اینجانب با یقین به آنکه «مَا النَّصْرُ إلامِنْ عِندِاللهِ…» از فرزندان اسلام و قوای سلحشور مسلح که دست قدرت حق از آستین آنان بیرون آمد و … کشور بقیه‌اللَّه الاعظم - ارواحنا لمقدمه الفداء - را از چنگ گرگان آدمخوار که آلت‌هایی در دست ابرقدرتان خصوصاً آمریکای جهانخوارند، بیرون آورد و … تشکر می‌کنم …» (صحیفه امام، ج‏ 16، ص 257)

از آنجا بود که تلنگری شد، تا هم من و هم شمای خواننده، دقت کنیم هر چه در فضای مجازی می بینیم، امکان دارد، صحیح نباشد، هر چند معنای جمله (خرمشهر را خدا آزاد کرد)، به نوعی مضمون، عبارت امام(ره) است، اما برای هر مطلبی حداقل در موردکلام بزرگان (چه معصومین علیهم السلام چه بزرگان یک مملکت) که در جامعه بشری تأثیرگزارند، باید این دقت را داشت و به دنبال منبع معتبری برای آن بود. که ناخواسته هر حرفی را به ایشان منتسب نکنیم. بحثم بر سر جمله زیبای بالا که بحثش را شروع کردم نیست، اما چه بسا خدای ناکرده حرف نامعقولی را به اشخاص نسبت دهند، پس ساده لوحانه آن را نپذیریم و برای آن به دنبال منبع و مستند باشیم.

بسم الله الرحمن الرحیم

گفتم رمضان آمد اما یادم آمد، امام باقر علیه السلام در روایتی فرمودند: نگویید رمضان آمد و رمضان رفت، رمضان یکی از نام های خداوند است و قابل احترام و ماه نزول قرآن، پس باید بگویید ماه رمضان آمد و ماه رمضان رفت.

ماه رمضان برای من از کودکی بسیار عزیز و شیرین بوده است، شاید الان به دلیل اینکه مشغله زندگی، زیاد است، آن جور که باید آن را در ک کنم ، نمی کنم، اما زمان کودکی ام برای آمدن ماه مبارک رمضان لحظه شماری می کردم و زمان رفتنش هم گریه می کردم، تا چند روز غصه رفتنش را داشتم، خلاصه بگویم حال بسیار خوبی بود، هیچ وقت یادم نمی رود. خصوصا دعای ربّنای قبل از افطار، آن سفره افطار و سحر چقدر ملکوتی بود، الان هم هنوز عاشق آن دعای ربّنا هستم بعضی وقتهای دیگر که آن را می شنوم ناخودآگاه مرا به ماه مهمانی می برد و یادش را بخیر می کنم و دلم برایش تنگ می شود.